کرمان موتور
کد خبر: ۴۷۵۹۳ | تاریخ انتشار : ۲۱-۰۷-۱۴۰۳ - ۷:۲۹ | نسخه چاپی نسخه چاپی

یک بازخوانی مجدد با نگاه مقایسه ای به میزان ارزبری شرکت های فعال در صنعت خودرو در سال ۱۴۰۲ به نسبت ۱۴۰۱ نشان می دهد که شرکت های متکی به توان متخصصان جوان و تجربه مشاوران کهنه کار چگونه می توانند صنایع مادر را در سخت ترین شرایط به پیش رانند.

به گزارش ماشین نیوز ؛وقتی لیست ارزبگیران سال ۱۴۰۲ از سوی گمرک منتشر شد هیچ کس به صورت جدی نپرسید ارز اختصاص یافته به این شرکت ها کجاها هزینه شده است و چگونه؟ سوال دیگر این بود که آیا این ارزدهی منجر به تقویت تولید و اشتغال جامعه شده است یا صرفا به خریداری محصولی در کشوری دیگر و فروش آن در کشور مبدا اختصاص یافته است؟ آیا این ارز به خصوص در صنایع جنجالی ایران مانند خودروسازی ها، فقط به خرید یا مونتاژ بدون ارزش افزوده قابل ذکری منتهی شده است یا به «جهش تولید» و «مشارکت مردم» از طریق اشتغال و نوآوری و کارآفرینی نیز منجر شده است؟

رقم های ارزبری برخی شرکت های واردات محور در فضاای تاکید بر تولید داخلی حیرت آور بود. یکی از این شرکت ها یک میلیارد و ۶۳۰ میلیون دلار گرفته بود تقریبا دو برابر سال پیشتر از آن (۱۴۰۱)؛ دیگری ۸۹۷ میلیون دلار و در رده بیستم این جدول، کروز ایستاده بود با ۳۰۱میلیون دلار با کمتر از نیم ‌درصد رشد ارزبری به نسبت ۱۴۰۱ با حدود ۳۵ هزار اشتغال مستقیم و غیرمستقیم که البته تمام این مبلغ نیز جزو بدهی های ایران خودرو به کروز و عملا در شمار ارزبری ایران خودرو و نه کروز به حساب می آید.

حال ابن سوال مطرح می شود که چه شرکت ها یا طرف هایی در عرصه صنایع خودروسازی و قطعه سازی ایران، به صرفه و صلاح کشور عمل می کنند و کدام رویکرد به نقشه راه نظام جمهوری اسلامی ایران نزدیک تر است؟ ارزبری های هنگفت برای واردات، سرمایه گذاری عالمانه روی توان داخلی، ترکیب هر دو، یا…؟

اجازه بدهید به عقب تر برگردیم .

پس از اعمال تحریم‌های سنگین آمریکا علیه ایران در تابستان ۹۷، تولید خودرو به شدت افت کرد؛ خودروسازان، بسیاری از منابع تامین‌کننده اصلی خود را از دست دادند، قطعه‌سازان نیز از تحریم آسیب دیدند و با وجود آنکه بخش خصوصی محسوب می‌شدند، از چالش‌هایی مانند قطع ارتباط با شرکت های خارجی‌ و همچنین مختل شدن نقل و انتقال پول، روبرو شدند و از تیر و ترکش تحریم ها در امان نماندند. چه شد که شرکت هایی مانند کروز توانستند نه با تکیه بر ارز اختصاصی بلکه با نگاه به هوشمندی و توان جوانان متخصص این مرز و بوم، چرخ خودروی صنعت را به پیش برانند؟

چگونه در شرایطی که دولت، هم تولید کننده خودرو است، هم تنظیم گیری می‌کند و این تنظیم گری دولتی، بخش خصوصی را با موانع جدی روبرو کرده است و از خصوصی سازی واقعی هم خبری نبود و نیست، شرکت هایی مانند کروز هم از ورود به رانت های کلان ارزی خودداری کردند، هم تولید را با کیفیت بالاتری به نسبت سایر رقبای ارزبر عرضه کردند و هم چیزهایی ساختند که بسیاری می گفتند نمی شود ساخت و فقط باید وارد کرد؟

انصافا باید گفت در شرایط تحریم و عسر و حرج ارزی، شرکت کروز نقش قابل توجهی در ذخیره ارزی کشور با تامین قطعات خودروسازی کشور و با تکیه بر توان و متخصصان داخلی داشته است.

کروز در میانه بازار داغ سهم خواهی ها نه تنها ارز کشور را برای واردات خارج نکرد و محل منفعت را از کشورش به پایتخت های دیگر دنیا انتقال نداد، بلکه تنها در سال ۱۴۰۲ واحد خودکفایی کروز با داخلی سازی قطعات خودرو موفق شد، از خروج بالغ بر شش میلیون یورو جلوگیری کند.

فقط، این نیست؛ بی تعارف باید گفت در دورانی که بسیاری از شرکت ها، واسطه گری، واردات و رانت در دسترس و آسان را ترجیح می دادند و اگر نام تحقیق و توسعه می آمد، نیشخندهای رندانه می زدند، دهها متخصص و مهندس و طراح در مرکز تحقیقات ( R&D) شرکت کروز پویاتر از هر زمان دیگری با درک شرایط سخت کشور، در زمینه تحقیقات و توسعه مشغول به کار مداوم بودند.

کمتر کسی فکر می کرد قطعات با فناوری پیشرفته نظیر ایربگ،ECU و ACU در داخل ایران ساخته شود اما به جرات می توان گفت در بحبوحه فشارها و تحریم ها تنها یک شرکت به نام کروز توانست به معنای واقعی، شعار «ما می توانیم» را در در میدان عمل پیاده کند و در سنگر صنعت، مدافع همواره بیدار منافع ملی کشوری باشد که در آن، بسیاری از فرصت تحریم برای درآمدزایی ارزی استفاده می کردند و می کنند.

این اتفاقات باعث شد که کروز، سوپاپ کنترل قیمت را با کاهش قیمت تمام شده به دست بگیرد و با تولید موثر و استفاده از حداکثر ظرفیت، اجازه ندهد ارز از کشور خارج شود زیرا تحویل قطعات توسط خودرو سازی های با واردات از خارج، مستلزم هزینه های کلان برای اقتصاد کشور و تن دادن به شروط فروشندگان آگاه از محدودیت های تحریمی و ارزی ایران و به دنبال آن، خرید ناگزیر قطعات کم کیفیت با قیمت گران در شرایط عسرت ارزی بود.

مساله دوم که کروز با سربلندی از آن بیرون آمد تامین قطعات و زنجیره تامین است که اگر مستمر، با سرعت مناسب و به موقع نباشد خط تولید ایران خودرو و سایپا می خوابد؛ همچنین اشتغال مستقیم و غیر مستقیم و متعاقب آن، معیشت مردم مختل می شود.

دستاورد بسیار مهم اما مغفول مانده اما، انتقال فناوری است. تجربه نشان داده است که هیچ شرکتی حاضر نیست فناوری به روز خود را منتقل کند. کروز به عنوان شرکت دانش بنیان سعی کرد آستین بالا زده و فناوری را با کمک تیم های تحقیق و نوآوری خود بهبود بخشید . در واقع، عملا ما با نوعی تحریم فناوری هم مواجه بودیم و هستیم و از این حیث، کروز، فرصتی مغتنم برای کشور است.

اگر قرار بود بدون دلسوزی برای منافع ملی کشور و صرفا با نگاه سوداگرانه کار شود، کروز هم می توانست دردسر اشتغال مستقیم ۱۴ هزار نفر و اشتغال غیرمستقیم ۲۰ هزار نفر را به خود ندهد؛ سه هزار قطعه خودرو که در این شرکت تولید می‌شود می توانست از خارج با ارزبری های گزاف وارد شود؛ کروز با دیدگاه انتفاعی می توانست راه آسانتری به جای تبدیل شدن به بزرگترین قطعه ساز خاورمیانه بیابد؛ می شد به جای ایجاد تامین ۵۰درصد ECU مورد نیاز خودروسازان کشور که اکنون توان آن در کروز وجود دارد به بنگاه داری پرداخت. چنین نشد و چنان مباد.

 

........ لینک کوتاه : mashinnews.com/?p=47593

دیدگاه شما

آخرین اخبار